اينستاگرام هشت ساعت، چرخ‌زدن در كتاب…؟

به گزارش اخبار ما ، اين روزنامه ايران وي نوشت: “اخبار كوتاه و دلخراش بود ؛ سرانه زمان مطالعه در ايران 16 دقيقه و 32 ثانيه است. طبق آخرين آمار ، ايرانيان بالاي 15 سال به طور متوسط ​​هشت ساعت و 18 دقيقه در ماه مي خوانند ، و مشكل آنقدر ناچيز به نظر مي رسد كه تعداد لايك هاي اين توييت خبري حتي به تعداد انگشتان هر دو دست هم نمي رسد. در زير اين توييت خبري ، توييت ديگري با موضوع “آيا بالاخره سينوفارم يا استرازنكا بازي مي كنيم؟” و 540 را مي خوانيم. مردم اكتشافات علمي جديد خود را ارسال كردند ، هر كدام با توصيه هاي پزشكي خود. آيا آنها واقعاً متخصص هستند يا اين يافته ها را در منابع علمي معتبر مطالعه كرده اند؟

بر اساس آخرين گزارش مركز آمار ايران كه 62.560 خانوار را مورد بررسي قرار داده است ، بيش از 33 درصد از افراد بالاي 15 سال يك كتاب در ماه مي خوانند. در اين گزارش ، اولويت خوانندگان قرآن و دعا ، رمان و داستان كوتاه يا كتابهاي روانشناسي و آموزشي است.

اما س importantال مهمي كه مطرح مي شود اين است كه مطالعه و مفهوم آن چيست؟ خواندن بخشي از مطالعه چگونه است؟ آيا مطالعه محتواي شبكه هاي مجازي را بايد مطالعه سرانه دانست؟

اما اصغر سيدآبادي ، نويسنده ، محقق فرهنگي و كارشناس كتاب ، تعريف جالبي از مطالعه دارد. به گفته وي ، كلمه كتاب مناسب تر از خواندن است و ابتدا بايد معني خواندن يا خواندن را به درستي توضيح داد: “اول از همه ، بايد به يك سوال مهم پاسخ داد: خواندن يا يادگيري به چه معناست؟ تا زماني كه به يك واضح و روشن برسيم پاسخ به اين س ،ال ، ما نمي توانيم بخش مهمي از تفاوت در ميزان خواندن يا خواندن يك كتاب عدم وجود پاسخ واضح به اين سوال است. تعاريف در اين زمينه متفاوت است. در مرور ارزشها و نگرشهاي ايراني ، خواندن دعاها يك عمل مذهبي است و در امور عبادي دخالت دارد. ما سه نوع آموزه داريم كه بايد آنها را از هم متمايز كنيم: اول خواندن به صورت ساعتي ، كه شامل كتاب هاي درسي و وسايل كمك آموزشي است كه نبايد به عنوان خواندن يا خواندن براي كار در نظر گرفته شود. به عنوان مثال ، وقتي يخچال خراب مي شود ، در خواندن دستورالعمل هاي آن مشكلي پيدا مي كنيم. اين يادگيري يا خواندن نيست ، بلكه دسته سوم است مطالعه عمومي “مطالعه اي كه به دلايل مختلف مانند كسب دانش ، به اشتراك گذاري تجربه يا لذت بردن و سرگرمي انجام شده است.”

سيدآبادي خواندن يا خواندن را در دسته سوم قرار مي دهد و مي گويد: «من فكر مي كنم اگر با اين منطق به موضوع نگاه كنيم ، اين 16 دقيقه كه به عنوان ميزان مطالعه روزانه مردم توصيف مي شود ، دقيق نيست و اگر شما خواندن محض ، كمتر از اين است “در نظرسنجي اخير از نگرشها و ارزشهاي ايراني ، كه دو سال پيش انجام شد ، در بخش نظرسنجي مصرف فرهنگي ، ميزان مطالعه توسط مردم ايران دوازده دقيقه در روز منتشر شد. يكي ديگر از مواردي كه بايد در بحث خواندن كتاب مورد توجه قرار گيرد ، اشكال مختلف مطالعه كتاب است. قبلاً كتابها در زمينه كتابهاي كاغذي خوانده مي شدند و هنوز ادامه دارند ، اما اكنون مطالعه در زمينه هاي مختلف انجام مي شود. يكي از اين بسترها دستگاه هاي الكترونيكي و اينترنت است. هنوز درباره ميزان مطالعه آنلاين كتاب و ميزان استفاده از كتاب صوتي هنوز تحقيقاتي انجام نشده است. اگر مي خواهيم ميزان مطالعه مردم ايران را از نزديك مطالعه كنيم ، اين نوع مطالعه نيز بايد ارزيابي شود. »

اما از منظر جامعه شناس اردشير گراوند ، 16 دقيقه مطالعه در روز تنها در زمان كرونا مي تواند اتفاق بيفتد ، به دليل بي خانماني مردم و دوركاري. گراوند مي گويد: “اگر مي خواهيم مزاحمت سايبري را در بخشي از مطالعه خود لحاظ كنيم ، بسياري از ما هشت ساعت در روز ياد مي گيريم.” محتويات فضاي مجازي فضاي فكري به انسان نمي دهد. من معتقدم كه تحقيق بايد هدف داشته باشد. افزايش سرانه مطالعه با نرخ سواد ارتباط مستقيم دارد. امروزه نرخ باسوادي در ايران بالا رفته است و مطالعه به يكي از ابزارهاي سرگرمي و پر كردن اوقات فراغت تبديل شده است. ما با سه نوع مطالعه روبرو هستيم ؛ خواندن اوقات فراغت ، مانند خواندن رمان ، خواندن بي هدف ، مانند خواندن مطالب پراكنده در فضاي مجازي و خواندن عمدي كه به نظر من نبايد بيشتر از چند دقيقه در روز باشد. “به عنوان يك قاعده ، همه چيز ، حتي خواندن يك كتاب تخصصي كه ابزاري براي توسعه جامعه بشري است ، مي تواند يك مطالعه تلقي شود.”

چرا ايراني ها كمتر كتاب مي خوانند؟ اين سوالي است كه هر ساله با فرا رسيدن هفته كتاب و كتابخواني در رسانه ها مطرح مي شود و پس از مدتي به فراموشي سپرده مي شود. آيا معياري براي سرانه مطالعه بالا يا پايين براي سرانه مطالعه وجود دارد؟ اما اصغر سيدآبادي با دقت مي گويد كه براي برآورد ، بايد ويژگي هاي مورد نياز را بررسي كنيم: “چرا 12 دقيقه كوتاه است؟ چقدر بايد يك كتاب را بخوانيم تا مناسب باشد؟ چقدر ديگر بايد مطالعه كنيم؟ متأسفانه چنين چيزي وجود ندارد شاخص و مقدار آن مشخص نشده است.

من سالهاست نوشتم و تحقيق كردم و معتقدم ايران يكي از كشورهاي منطقه غرب آسياست كه سطح خواندن و خواندن آن پايين است. اما آنچه از خود انتظار داريم بيشتر از اين 12 دقيقه است. چرا سرانه مطالعه روزانه ايرانيان كم است و چرا آنها كتاب بيشتري نمي خوانند؟ سه دليل براي پاسخ به اين س Thereال وجود دارد.

اولين دليل مربوط به توسعه جهاني است كه ما در آن هستيم. يافتن رسانه هاي رقيب از ماهواره ها تا اينترنت و گروه هاي فناوري جديد. همه آنها به عنوان رقيب كتاب عمل مي كنند و از فرصت خواندن كتاب استفاده مي كنند. اين يك امر ملي ديگر است. يكي از دلايل ملي به برداشت خانواده ، تحصيلات و دانشگاه برمي گردد ، يعني سيستم فيلم مستند در يك متن. به عبارت ديگر ، براي اينكه افراد باسواد شوند و در مدرسه نمره بالايي بگيرند ، بايد كتاب خاصي بخوانند كه در تهران تدوين شده و در سراسر كشور خوانده شود و اين كتاب كافي است. آموزش تك كتابي مدتهاست كه مورد انتقاد است و در بسياري از كشورها ديگر كتابهاي متمركز وجود ندارد. در اين كشورها ، مباحث بر اساس يادگيري كتاب هاي مختلف تعيين مي شود. به همين دليل ، يك دانش آموز ، معلم يا دانش آموز هرگز احساس نمي كند كه خواندن يك كتاب كافي است و كتاب هاي مختلفي را در زمينه و موضوع مورد علاقه خود مي خواند.

يكي ديگر از دلايل ملي مربوط به تبليغات رسمي و دولتي است كه مطالعه را وسيله اي براي انتقال دانش و آگاهي معرفي مي كند. اين تبليغات تأكيد مي كند كه با خواندن كتاب ، آگاهي افزايش مي يابد و ما دانشمند مي شويم. وقتي امروزه روشهاي مختلفي براي انتقال دانش وجود دارد ، برخي از مردم تعجب مي كنند كه چرا بايد كتاب بخوانند. اگرچه مي توانم از راه هاي ديگر دانش كسب كنم؟

عامل سوم فقر و نابرابري اقتصادي است كه باعث كاهش زمان اوقات فراغت مي شود. وقتي فردي سعي مي كند نيازهاي اوليه زندگي را از صبح تا شب برآورده كند ، جهان او به برآوردن نيازها محدود مي شود و نمي تواند به چيزهايي مانند كتاب و كتاب فكر كند و خواندن كتاب در اين شرايط يك تفريح ​​مجلل است. “

گراوند معتقد است كه نسل هاي قبلي يكي از عوامل مهم كاهش مطالعه در ايران است و معتقد است كه نسل بعدي نسل كتابخوان خواهد بود: «دلايل مختلفي وجود دارد كه باعث مي شود سرانه مطالعه مردم ايران كم باشد و اولين دليل آن سابقه است. بي سواد ميزان سواد در ايران 50 سال پيش 35 درصد بود. وقتي كتابخانه اي در خانواده ها وجود ندارد ، كودكان معمولاً با كتاب هاي درسي آشنا مي شوند اما تحصيل نمي كنند. در اين خانواده ها ، وقتي جايي براي كتاب هاي درسي وجود ندارد ، كودكان علاقه چنداني ندارند در خواندن اين نوع كتابها ، اما امروزه ، با افزايش نرخ سواد ، مي بينيم كه بسياري از كودكان نسل امروز به مطالعه كتاب علاقه مند هستند. حتي بهترين هديه براي كودكان كتابي است كه كتابها را با اشتياق فراوان مي خواند. نسل بسيار علاقه مند به رمان و فيلم هستند و سعي مي كنند ادبيات را از كتاب ها بياموزند. به همين دليل ما بايد به نسل بعدي اميدوار باشيم. “با علاقه اي كه در بين نسل هاي جديد ، ميزان مطالعه كشور در سال هاي آينده افزايش مي يابد و نسل جديد نسل خواننده خواهد بود. “

انتهاي پيام